Pokhara!!
Door: Fetske
Blijf op de hoogte en volg Fetske
01 Mei 2014 | Nepal, Pokhara
Namaste Saathi!
Inmiddels klaar met alle interviews! Na 30 interviews is het wel mooi geweest. Vanaf volgende week beginnen met analyseren. Over het algemeen ben ik erg tevreden over hoe het is gegaan. We hebben maar een keer gehad dat we 3uur voor jandoedel in een of ander bergrestaurantje hebben gewacht en er niemand kwam opdagen en we vervolgens in de regen en onweer, weer terug konden lopen. En een keer dat we een dronken vader aantroffen, die niet uit z’n woorden kwam en alleen maar om geld vroeg. Verder geen vervelende dingen, maar nog wel wat heftige interviews gehad.
Een interview, troffen we een familie aan met 3 gehandicapten die allemaal niet voor zichzelf konden zorgen, de vliegen overal op hun lichaam zaten en de vader zoveel pijn had van binnen dat de tranen maar bleven stromen. Daarnaast weer een aantal kinderen aangetroffen die niks anders kunnen dan liggen en verzorgd worden. Een meisje kreeg voor alle ziektes die je maar kunt krijgen medicijnen omdat ze continue ziek is en ze niet weten waarvan. Daarnaast kreeg ze nog medicijnen voor het slapen anders slaapt ze niet, voor het poepen anders doet ze dat 3 maanden niet en het ergste is nog dat ze eerst moet worden geslagen of geknepen totdat ze huilt, zodat ze kan drinken want dan pas doet haar slikvermogen het. Dus elke dag slaan haar ouders haar totdat ze huilt..
Een uur later zitten we bij een moeder die in de steek gelaten is door haar man, omdat hij haar de schuld geeft voor het geven van een gehandicapt kind. Ze vertelt dat ze tijdens de zwangerschap zo ziek was, dat er een maand lang push uit alle gaten van haar lichaam kwam en dat ze geen abortus kon plegen, omdat ze anders zelf dood zou gaan. Het enige wat haar man in die periode heeft gezegd is tegen de doctoren: als ze dood gaat verbrand haar dan maar ergens.. Als haar man nu op bezoek komt scheld hij haar uit voor hoer en geeft hij zijn zoon een pakje juice. Omdat zij elke dag moet werken, zit haar zoon elke dag helemaal alleen liggend thuis, zelf niks kunnend en niemand die voor hem zorgt overdag.
Gelukkig ook omstandigheden aangetroffen, waarbij de kinderen naar school gaan, normaal kunnen praten en geen last hebben van pesterijen.
Oh ja, ze hebben hier geen adressen. Dus dacht je dat we zo met de bus uitstapte bij het adres, nee hoor, via herkenningspunten zoals bijvoorbeeld een bank of een shop en vervolgens een vragenrondje in de buurt of ze konden vertellen waar het huis van die specifieke familie was, hebben we alle families uiteindelijk kunnen vinden.
Ook was er een CP camp vorige week, waarbij 10 kinderen met hun ouders een week samenkwamen en werden getraind hoe ze hun kind fysio moeten geven en wat ze wel en niet moeten doen met hun kind in het dagelijks leven. Erg interessant om tegelijk verschillende ouders te zien omgaan en te reageren op het beperkt functioneren van hun kind. Er zat 1 moeder bij van 17 en een kindje dat 5 maanden leek, maar 7 jaar bleek te zijn. Een paar dagen daar geweest, geobserveerd, met de ouders gepraat en met de kinderen gespeeld.
Verder in de weekenden sightseeing gedaan. Wel moet je bijna voor alles wat je wilt zien, eerst even een work-out doen en een berg beklimmen. Even cultuursnuiven gaat hier niet vanzelf blijkt maar weer. Een dagje met Marisa een bootje gehuurd en geroeid over het meer. Na de World Peace Stuppa geweest ( na eerst een uur een berg te hebben opgelopen natuurlijk) maar wat zeker de moeite waard was! Vanaf de tempel heb je ook nog een prachtig uitzicht over Lakeside. Met een van de Nederlandse jongens naar het andere meer van Pokhara geweest en een avond met z’n allen helemaal los gegaan in een grote club met alleen maar zwetende dansende Nepalezen! Geweldig!
Verder wilde we nog een dag naar Bandipur gaan, maar halverwege met de bus bleek er een staking te zijn.. Dus vervolgens 5 uur op straat gezeten en uiteindelijk maar weer terug gegaan met de bus met de gedachte, ach dit soort dingen horen ook bij de Nepalese cultuur en moet je dus ook een keer hebben meegemaakt! Verder nog een vrouwendagje gehad met me tolk en de vrouw van het hotel. Dat betekende draadjes in me haar, lange gekleurde nepnagels en met handjes in elkaar shoppen! En zelfs bij kleren kopen in de kledingwinkels is het gewoon onderhandelen over de prijs.
Ook bij een Nepalese bruiloft geweest! Een Nepalese bruiloft bestaat vooral uit zitten en eten!
De bruiloft begint s’ochtends vroeg bij de bruidegom thuis, waar muziek, dans en eten is. Vervolgens verplaatst het naar het huis van de bruid, waar elk familielid rood gekleurde rijstkorrel sop het voorhoofd van het bruidspaar plakt als teken van zegen en goedgeluk. Verder is er een groot buffet en is het vooral zitten en rondkijken. S ’avonds gaat het bruidspaar weer naar het ouderlijkhuis van de man en blijft het meisje daar voorgoed en ziet haar eigen familie nog maar 2 keer per jaar. Een daarvan is moederdag, dat gisteren was, wat hier een grote happening is. Letterlijk bijna iedereen gaat op bezoek bij zijn of haar moeder en is hier dus een hele belangrijke feestdag.
De moeder geeft haar kind sowieso tot z’n 2,5 jaar borstvoeding, maar vaak wordt dit verlengd tot 4/5 jaar. Dit ziet er soms een beetje apart uit, staand een kindje uit de borst zien drinken.
Je kunt daarnaast heel goed zien, wanneer een vrouw getrouwd is en wanneer niet. Alle vrouwen die getrouwd zijn dragen vooral rode sari’s en verder altijd rode armbanden, een rode of groene ketting en de tikka ( rode stip) zit tussen de scheiding van het haar. Als je niet getrouwd bent, mag je geen rode sieraden dragen en de tikka zit op je voorhoofd. Daarnaast mag je alleen met een blote buik rondlopen als je een baby hebt gebaard. Wanneer je man is overleden, moet je als vrouw alle sieraden af doen en mag je ook geen rood meer dragen. Vroeger werd de vrouw als haar man was overleden mee op de brandstapel gegooid ( LEVEND!) omdat ze als schuldige werd gezien voor de dood van haar man. Gelukkig is dat tegenwoordig afgeschaft! Wel mag je als vrouw niet met een nieuwe man trouwen, terwijl een man wel met een nieuwe vrouw mag trouwen na het overlijden van z’n vrouw. Ook zijn de meeste vrouwen nog steeds huisvrouw en worden ze nog erg beperkt in alles. Wel verzorgen de vrouwen zich hier heel goed, vrijwel iedere vrouw draagt nagellak, lippenstip, veel sieraden en versierd haar haar met gekleurde dingetjes.
Een beetje jammer dat de mannen zich niet zo goed verzorgen..
Nu nog wat akkefietjes en feitjes die ik nog even met jullie wil delen:
- Ik zit aan een straat tentje te eten, zegt de ene vrouw tegen de ander, moeten we niet ergens anders even gaan roken zodat ze daar geen last van heeft? Zegt de andere vrouw, nee joh, alle buitenlanders roken joh! ( generalisatie is hier snel gemaakt ook )
- Ik ging een keer een flesje wijn halen, vraag ik of hij ook cadeau papier heeft. Ja hoor is zijn antwoord, waarbij ik vervolgens vol trots me flesje wijn ingewikkeld in de krant van de dag krijg!
- Ik een keer een gezin heb aangetroffen met een aap als huisdier
- Belgen uit het hotel een meloen hebben gekocht voor 1700 roepies, is 15 euro ( zijn die grapjes die wij over hun maken toch wel terecht;))
- Ik na een interview met een vrouw terug loop en halverwege kijk om en zie haar op haar hurken zitten. Ik blijf maar na haar kijken en op haar wachten afvragend wat ze doet.. Na een paar seconde begint het tot me door te dringen dat ze random even aan het plassen is, oepssie ( bevestigd weer dat vrouwen hier in Nepal geen onderbroeken dragen)
- Jongens hier langere nagels hebben dan meisjes en soms ook nog nagellak dragen
- Ze hier niet aan hoofdrekenen doen, maar alles met rekenmachientjes doen en 3 keer alles opnieuw berekenen en dan alsnog de verkeerde berekening maken
- Nepalezen in principe hun hele leven niet naar de tandarts, tenzij je wel heel erg last van je tanden hebt
- Ik een keer een slang heb gezien in het wild!
- Alle meisjes hier 2 vlechten moet dragen als ze naar school gaan
- Alle wc’s hier bestaan uit gaten, geen wc papier en vaak nog poep in drijvend
- Je de bus in en uit kan wanneer je wilt ( veel handiger dan het systeem in NL dat je eerst een half uur naar een bushokje moet fietsen..)
- Nepalezen juist ziek worden als het warmer wordt in plaats van kouder
- Ik een paar keer heb meegemaakt dat de ouder tijdens het interview niet wist hoe oud ze was, aangezien dat nooit registreert was of vertelt
- Op elke 100m een zwerfhond ziet lopen ( niet overdreven!)
- Op alles wat er gebeurd, ke garné wordt gezegd ( what to do). Dit is waarschijnlijk de verklaring voor de relaxte houding van de Nepalees voor alles wat er hier gebeurd, tsja what to do he.
- Je geluk krijgt als:
- je een volle hooiwagen ziet voorbij rijden
- je over poep droomt of in poep stapt
- een volle watertank door iemand ziet dragen
- 2 duiven bij elkaar ziet
- als je een olijf vangt die uit een boom valt
- als je hetzelfde zegt op hetzelfde moment met iemand
Dus je snapt wel dat ik hier helemaal blij wordt als ik hier in hondenpoep stap!
Aankomend weekend ga ik 2 dagen raften en canyoningen. Het weekend erop zal ik de Annapurna basecamp trekking gaan doen van 10 dagen, waarbij ik echt in de bergen zal gaan hyken.
Dus ik ben blij dat ik m’n veldwerk klaar heb, want allemaal leuke dingen voor de boeg!
Inmiddels klaar met alle interviews! Na 30 interviews is het wel mooi geweest. Vanaf volgende week beginnen met analyseren. Over het algemeen ben ik erg tevreden over hoe het is gegaan. We hebben maar een keer gehad dat we 3uur voor jandoedel in een of ander bergrestaurantje hebben gewacht en er niemand kwam opdagen en we vervolgens in de regen en onweer, weer terug konden lopen. En een keer dat we een dronken vader aantroffen, die niet uit z’n woorden kwam en alleen maar om geld vroeg. Verder geen vervelende dingen, maar nog wel wat heftige interviews gehad.
Een interview, troffen we een familie aan met 3 gehandicapten die allemaal niet voor zichzelf konden zorgen, de vliegen overal op hun lichaam zaten en de vader zoveel pijn had van binnen dat de tranen maar bleven stromen. Daarnaast weer een aantal kinderen aangetroffen die niks anders kunnen dan liggen en verzorgd worden. Een meisje kreeg voor alle ziektes die je maar kunt krijgen medicijnen omdat ze continue ziek is en ze niet weten waarvan. Daarnaast kreeg ze nog medicijnen voor het slapen anders slaapt ze niet, voor het poepen anders doet ze dat 3 maanden niet en het ergste is nog dat ze eerst moet worden geslagen of geknepen totdat ze huilt, zodat ze kan drinken want dan pas doet haar slikvermogen het. Dus elke dag slaan haar ouders haar totdat ze huilt..
Een uur later zitten we bij een moeder die in de steek gelaten is door haar man, omdat hij haar de schuld geeft voor het geven van een gehandicapt kind. Ze vertelt dat ze tijdens de zwangerschap zo ziek was, dat er een maand lang push uit alle gaten van haar lichaam kwam en dat ze geen abortus kon plegen, omdat ze anders zelf dood zou gaan. Het enige wat haar man in die periode heeft gezegd is tegen de doctoren: als ze dood gaat verbrand haar dan maar ergens.. Als haar man nu op bezoek komt scheld hij haar uit voor hoer en geeft hij zijn zoon een pakje juice. Omdat zij elke dag moet werken, zit haar zoon elke dag helemaal alleen liggend thuis, zelf niks kunnend en niemand die voor hem zorgt overdag.
Gelukkig ook omstandigheden aangetroffen, waarbij de kinderen naar school gaan, normaal kunnen praten en geen last hebben van pesterijen.
Oh ja, ze hebben hier geen adressen. Dus dacht je dat we zo met de bus uitstapte bij het adres, nee hoor, via herkenningspunten zoals bijvoorbeeld een bank of een shop en vervolgens een vragenrondje in de buurt of ze konden vertellen waar het huis van die specifieke familie was, hebben we alle families uiteindelijk kunnen vinden.
Ook was er een CP camp vorige week, waarbij 10 kinderen met hun ouders een week samenkwamen en werden getraind hoe ze hun kind fysio moeten geven en wat ze wel en niet moeten doen met hun kind in het dagelijks leven. Erg interessant om tegelijk verschillende ouders te zien omgaan en te reageren op het beperkt functioneren van hun kind. Er zat 1 moeder bij van 17 en een kindje dat 5 maanden leek, maar 7 jaar bleek te zijn. Een paar dagen daar geweest, geobserveerd, met de ouders gepraat en met de kinderen gespeeld.
Verder in de weekenden sightseeing gedaan. Wel moet je bijna voor alles wat je wilt zien, eerst even een work-out doen en een berg beklimmen. Even cultuursnuiven gaat hier niet vanzelf blijkt maar weer. Een dagje met Marisa een bootje gehuurd en geroeid over het meer. Na de World Peace Stuppa geweest ( na eerst een uur een berg te hebben opgelopen natuurlijk) maar wat zeker de moeite waard was! Vanaf de tempel heb je ook nog een prachtig uitzicht over Lakeside. Met een van de Nederlandse jongens naar het andere meer van Pokhara geweest en een avond met z’n allen helemaal los gegaan in een grote club met alleen maar zwetende dansende Nepalezen! Geweldig!
Verder wilde we nog een dag naar Bandipur gaan, maar halverwege met de bus bleek er een staking te zijn.. Dus vervolgens 5 uur op straat gezeten en uiteindelijk maar weer terug gegaan met de bus met de gedachte, ach dit soort dingen horen ook bij de Nepalese cultuur en moet je dus ook een keer hebben meegemaakt! Verder nog een vrouwendagje gehad met me tolk en de vrouw van het hotel. Dat betekende draadjes in me haar, lange gekleurde nepnagels en met handjes in elkaar shoppen! En zelfs bij kleren kopen in de kledingwinkels is het gewoon onderhandelen over de prijs.
Ook bij een Nepalese bruiloft geweest! Een Nepalese bruiloft bestaat vooral uit zitten en eten!
De bruiloft begint s’ochtends vroeg bij de bruidegom thuis, waar muziek, dans en eten is. Vervolgens verplaatst het naar het huis van de bruid, waar elk familielid rood gekleurde rijstkorrel sop het voorhoofd van het bruidspaar plakt als teken van zegen en goedgeluk. Verder is er een groot buffet en is het vooral zitten en rondkijken. S ’avonds gaat het bruidspaar weer naar het ouderlijkhuis van de man en blijft het meisje daar voorgoed en ziet haar eigen familie nog maar 2 keer per jaar. Een daarvan is moederdag, dat gisteren was, wat hier een grote happening is. Letterlijk bijna iedereen gaat op bezoek bij zijn of haar moeder en is hier dus een hele belangrijke feestdag.
De moeder geeft haar kind sowieso tot z’n 2,5 jaar borstvoeding, maar vaak wordt dit verlengd tot 4/5 jaar. Dit ziet er soms een beetje apart uit, staand een kindje uit de borst zien drinken.
Je kunt daarnaast heel goed zien, wanneer een vrouw getrouwd is en wanneer niet. Alle vrouwen die getrouwd zijn dragen vooral rode sari’s en verder altijd rode armbanden, een rode of groene ketting en de tikka ( rode stip) zit tussen de scheiding van het haar. Als je niet getrouwd bent, mag je geen rode sieraden dragen en de tikka zit op je voorhoofd. Daarnaast mag je alleen met een blote buik rondlopen als je een baby hebt gebaard. Wanneer je man is overleden, moet je als vrouw alle sieraden af doen en mag je ook geen rood meer dragen. Vroeger werd de vrouw als haar man was overleden mee op de brandstapel gegooid ( LEVEND!) omdat ze als schuldige werd gezien voor de dood van haar man. Gelukkig is dat tegenwoordig afgeschaft! Wel mag je als vrouw niet met een nieuwe man trouwen, terwijl een man wel met een nieuwe vrouw mag trouwen na het overlijden van z’n vrouw. Ook zijn de meeste vrouwen nog steeds huisvrouw en worden ze nog erg beperkt in alles. Wel verzorgen de vrouwen zich hier heel goed, vrijwel iedere vrouw draagt nagellak, lippenstip, veel sieraden en versierd haar haar met gekleurde dingetjes.
Een beetje jammer dat de mannen zich niet zo goed verzorgen..
Nu nog wat akkefietjes en feitjes die ik nog even met jullie wil delen:
- Ik zit aan een straat tentje te eten, zegt de ene vrouw tegen de ander, moeten we niet ergens anders even gaan roken zodat ze daar geen last van heeft? Zegt de andere vrouw, nee joh, alle buitenlanders roken joh! ( generalisatie is hier snel gemaakt ook )
- Ik ging een keer een flesje wijn halen, vraag ik of hij ook cadeau papier heeft. Ja hoor is zijn antwoord, waarbij ik vervolgens vol trots me flesje wijn ingewikkeld in de krant van de dag krijg!
- Ik een keer een gezin heb aangetroffen met een aap als huisdier
- Belgen uit het hotel een meloen hebben gekocht voor 1700 roepies, is 15 euro ( zijn die grapjes die wij over hun maken toch wel terecht;))
- Ik na een interview met een vrouw terug loop en halverwege kijk om en zie haar op haar hurken zitten. Ik blijf maar na haar kijken en op haar wachten afvragend wat ze doet.. Na een paar seconde begint het tot me door te dringen dat ze random even aan het plassen is, oepssie ( bevestigd weer dat vrouwen hier in Nepal geen onderbroeken dragen)
- Jongens hier langere nagels hebben dan meisjes en soms ook nog nagellak dragen
- Ze hier niet aan hoofdrekenen doen, maar alles met rekenmachientjes doen en 3 keer alles opnieuw berekenen en dan alsnog de verkeerde berekening maken
- Nepalezen in principe hun hele leven niet naar de tandarts, tenzij je wel heel erg last van je tanden hebt
- Ik een keer een slang heb gezien in het wild!
- Alle meisjes hier 2 vlechten moet dragen als ze naar school gaan
- Alle wc’s hier bestaan uit gaten, geen wc papier en vaak nog poep in drijvend
- Je de bus in en uit kan wanneer je wilt ( veel handiger dan het systeem in NL dat je eerst een half uur naar een bushokje moet fietsen..)
- Nepalezen juist ziek worden als het warmer wordt in plaats van kouder
- Ik een paar keer heb meegemaakt dat de ouder tijdens het interview niet wist hoe oud ze was, aangezien dat nooit registreert was of vertelt
- Op elke 100m een zwerfhond ziet lopen ( niet overdreven!)
- Op alles wat er gebeurd, ke garné wordt gezegd ( what to do). Dit is waarschijnlijk de verklaring voor de relaxte houding van de Nepalees voor alles wat er hier gebeurd, tsja what to do he.
- Je geluk krijgt als:
- je een volle hooiwagen ziet voorbij rijden
- je over poep droomt of in poep stapt
- een volle watertank door iemand ziet dragen
- 2 duiven bij elkaar ziet
- als je een olijf vangt die uit een boom valt
- als je hetzelfde zegt op hetzelfde moment met iemand
Dus je snapt wel dat ik hier helemaal blij wordt als ik hier in hondenpoep stap!
Aankomend weekend ga ik 2 dagen raften en canyoningen. Het weekend erop zal ik de Annapurna basecamp trekking gaan doen van 10 dagen, waarbij ik echt in de bergen zal gaan hyken.
Dus ik ben blij dat ik m’n veldwerk klaar heb, want allemaal leuke dingen voor de boeg!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
