Pokhara!

Namaste, HAPPY NEWYEAR!! Jaa, zondag om 12 uur nachts was het 1 januari 2071! Met veel vuurwerk het nieuwe jaar ingeluid! Het hele weekend was er festival in het park met eetkraampjes, kermis en muziek. Het leek net of je 30 jaar terug ging in de tijd, gezien naar de kermis attracties. Alles was verroest en wiebelde aan alle kanten, maar alles deed het en daar gaat het natuurlijk om! Nepalese geven hier niet echt om het nieuwe jaar en dat merk je ook, want de helft weet niet eens wanneer het is, als het 12 uur is zie je weinig mensen elkaar kussen en om 00:15 loopt het terrein alweer leeg haha.
Zondag ook nog mee gedaan met een hardloopwedstrijd en wordt ik gewoon 3de !! Nou, daar stond ik dan in het nieuws met m’n prijzen, een oorkonde, een cocktaildiner, voetmassage, een luxe busticket en een boeddha beeldje!
Maandag was holiday, vanwege het nieuwe jaar. Samen met een van de Nederlandse jongens die ik vorig weekend had ontmoet Sarangkot opgefiets met de mountainbike. Nou dat was afzien.. Onderweg keek iedereen ons aan of we gek waren en ik maar afvragen waarom.. Nou daar kwam ik na 5 minuten wel achter, de berg ging letterlijk alleen maar stijl omhoog zonder iets van vlakke stukken. Maarrrr gehaald!! En dan heb je vervolgens een prachtig uitzicht over heel Pokhara ( beetje jammer dat het bewolkt was..). En de terugweg was natuurlijk net of je vloog en daarvoor zou je het bijna nog een keer doen haha.

Afgelopen 2 weken vrijwel elke dag 2 interviews gehad met de ouders en als het mogelijk was met het kind. Ik doe de interviews bij de mensen thuis, dus elke dag met de locale bus die altijd stampvol zit ( anders gaat hij niet weg) en keiharde krisna muziek ga ik elke dag naar verschillende plekken in en rondom Pokhara. Via deze manier krijg je veel te zien en krijg je ook een idee hoe mensen leven. De interviews en het reizen is erg intensief, maar je krijgt er dan wel interessante verhalen en belevingen voor terug! Een van de interviews die ik heb afgelegd was met een moeder in een blauw huisje in de bergen, waarvoor ik eerst 2 uur met de bus heb zitten hobbelen, haarspeld bochten heb overleefd en vervolgens nog een uur naar een ander berg heb moeten lopen. Daar aangekomen, blijkt dat haar dochter van 15 door een fout van de dokter als een kastplantje leeft. Het enige wat het meisje kan is liggen op bed en ze kan ook niet praten. Haar moeder is de enige die voor haar zorgt en is ook de enige die haar eten kan geven, waar ze 3 uur over doet. Als ze voor een noodgeval weg moet, doet ze alle deuren op slot, maar als ze terug komt heeft het meisje vervolgens alles onder gepist, gepoept en is uit bed gevallen. Haar moeder is dus altijd thuis, aangezien haar broertje, zusje en vader net doen of ze er niet is en gewoon een meubel is. Als de moeder dood gaat, zal zij ook dood gaan omdat niemand voor haar kan zorgen. Nou dat zijn wel heftige verhalen die je hoort op een krukje voor de deur. Als we weg willen gaan smeekt ze mij en me tolk om te blijven, omdat haar dochter er helemaal gelukkig van wordt..

Verder gaan de interviews goed en mensen zijn erg open in hun verhalen. Het maakt soms wel emoties los bij de mensen met de vragen die ik snel, en dat zorgt dan ook af en toe voor gehuil tijdens de interviews. De huizen bestaan vaak uit 1 of 2 slaapkamers en een keuken en slaapt het hele gezin meestal in 1 kamer. De interviews worden of op een krukje buiten voor de deur afgelegd of op bed in de slaapkamer. Na een uur daar te hebben gezeten, krijg ik wel een stijve kont haha, maar de mensen zelf kunnen gerust 2 uur lang gewoon op hun hurken zitten of op een plank. Wat wel opvalt is dat families die een beetje geld hebben het minder zwaar hebben dan echt arme families. Ook is hier weinig sprake van social support van mensen om je heen en geeft de omgeving vaak geen aan het kind.
Gelukkig kan ik het goed van me afzetten wat ik overdag mee maak.

Ook nog een dagje naar de ouders van me tolk geweest. Haar ouders worden helemaal op de top van een berg. Na 2 uurtjes lopen kom je daar dan aan, helemaal in de middle of nowhere, alleen maar stilte en de geluiden van de natuur en een prachtig uitzicht!! Haar ouders hebben hun eigen land en dieren en eten ook alleen hun eigen producten! Meer hebben ze ook niet nodig en iedereen in de buurt eet van elkaars producten. Letterlijk de hele middag gekeken hoe ze met de hand linzen zeven van gras, meer was er ook niet te doen daar.. . Toen ik vroeg of het vanavond klaar was, zij haar vader: “Nee gelukkig niet, wat zouden we anders morgen moeten doen?! Geweldig toch!!

Vorig weekend op vrijdag avond na een van de grootste uitgaanskroegen geweest in Pokhara. Nou dat was even omschakelen.. Alleen maar buitenlanders en het leek net of je gewoon uit was in Amsterdam! Wel hebben ze hier overal livemuziek, dus dat is wel super leuk! De kroegen gaan echt om 11 uur dicht, dus om 12 uur lig je dan ook wel weer in bed haha. Dat was dan je stapavondje;)
Marisa was vorig week zaterdag ziek geworden, dus ging ik zelf op pad waarmee ik onderweg een groep Nederlanders tegenkwam die hier vrijwilligerswerk doen. We dat weekend naar de Boeddishistische lijkverbranding geweest hier in Pokhara. In tegenstelling met het Hindoeïsme, worden mensen niet aan het water gecremeerd, maar gewoon op een stenen tafel naast elkaar. Eerst gaan 2 priesters om het lichaam dansen in vrolijke kleren en zingen vrolijke muziek om de familie rustig te krijgen. Vervolgens wordt het lijkt gebracht naar de stenentafel, waar voordat het gecremeerd wordt een priester een preek houdt. Nadat iedereen langs het lichaam is gelopen wordt het in brand gestoken. Nou, dat was heftig. De arm stond nog rechtop en het vel op het lichaam zag je langzaam wegbranden. Ook werd na een tijdje de schedel zichtbaar en slaat een van de mannen af en toe op de ledenmaten om het allemaal op z’n plaats te houden.. Nou daar zit je dan als toeristje..

S’avonds lekker gegeten en gepooled. Er zou ook nog ergens een bosfeest zijn, dus wij daar heen met taxi’s. Natuurlijk dat bosfeest nooit gevonden en alleen maar rondjes in de taxi gereden haha, maar wel gezellig gehad!
Zondag nog gemountainbiked en gebowld in het oude centrum van Pokhara. Ze hebben hier echt meer dan ik van te voren had gedacht, we kunnen gewoon bowlen!

Verder volg ik nu twee keer in de week Nepalese taalles om toch de basis een beetje te leren. Dan begin je toch wat beter te begrijpen wat mensen in het dagelijks leven tegen elkaar zeggen en de mensen hier vinden het alleen maar helemaal geweldig als je Nepalees probeert te praten!
Ook heb ik een nieuwe Nepalese naam gekregen van m’n teacher, aangezien ze Fetske hier niet zo goed kunnen uitspreken ( verassend!;)) Eerst werd ik altijd Fanta genoemd, maar ik was toch niet om te drinken?! Daarom kreeg ik een nieuwe naam: Full Maayaa, wat liefdevolle bloem betekent. Nou helemaal passend toch?;)
Ook al de eerste massages gehad, lekker lekker!

Verder al helemaal gewend aan alle koeien op straat, het getoeter van auto’s, de muggen die overal op je zitten, het weer, het feit dat je altijd teveel betaalt, geen stroom op de momenten dat je het juist nodig hebt, de thee met bakken suiker, de zwetende mannen geur, de zwerfhonden die overal lopen en het feit dat je geduld moet hebben voordat het werd gebeurd.
Inmiddels wordt ik ook al herkend in de straat waar ik altijd loop! Mensen maken een praatje en willen meer over me weten.

Ik geniet ontzettend hier en voel me helemaal thuis en veilig!